Μήπως η ευτυχία κάνει… κακό;

από την Κατερίνα Πιπέρη

Προσπάθησε να συγκεντρωθείς, κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ σου γιατί θα σου πω μία ιστορία και μετά μαζί θα βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, ενώ ασχολιόμουν με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το volley. Κάθε φορά λοιπόν που έπαιρνα τους βαθμούς μου ή κάποιο κύπελλο με την ομάδα του volley και γυρνούσα σπίτι είχα να αντιμετωπίσω μία περίεργη συμπεριφορά από τον μπαμπά μου. Εννοείται χαιρόταν, εννοείται μου έλεγε μπράβο, αλλά μέχρι εκεί. Δεν τον έβλεπα να ενθουσιάζεται που είχα βγει πρώτη στην τάξη μου στην βαθμολογία ή μου η ομάδα μου και εγώ είχαμε κερδίσει όλες τις ομάδες volley του νομού φέρνοντας το κύπελλο στην πόλη μας. Τότε ήμουν πολύ μικρή να καταλάβω πως αυτή η συμπεριφορά ήταν μέρος μίας τακτικής που θα με έκανε ακόμα πιο δυνατή και θα με βοηθούσε να πετύχω πιο πολλά στην ζωή μου. Τώρα το καταλαβαίνω αυτό πολύ καλά, παλαιότερα όμως στεναχωριόμουν πολύ, γιατί νόμιζα πως τίποτα δεν ήταν αρκετό για εκείνον.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως όταν ακούς μόνο «μπράβο» από πολύ μικρή ηλικία υπάρχουν κάποιοι κίνδυνοι. Για να μην παρεξηγηθώ σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω πως δεν πρέπει να επιβραβεύουμε τα παιδιά μας για τις επιτυχίες τους. Και πολλά φιλιά και τεράστιες αγκαλιές θα τους δώσουμε δίνοντας τους δύναμη να προσπαθήσουν για ακόμα περισσότερο την επόμενη φορά. Και αυτός ήταν ο στόχος του μπαμπά μου. Να μην με κάνει να νιώθω κάθε φορά που καταφέρνω κάτι πως αυτό είναι αρκετό. Ήθελε να πετύχω ακόμα περισσότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έπρεπε να είμαι ένα ματαιόδοξο κορίτσι και αργότερα γυναίκα που δεν αντλεί ευχαρίστηση από τίποτα. Ήθελε να στέκομαι γερά στα πόδια μου και να πετύχω όλα όσα –στα μάτια του- άξιζα.

Γιατί όμως αυτό να γίνει τόσο μεγάλη συζήτηση; Γιατί αγαπημένες μου φίλες κάποιες φορές οι επιτυχίες μπορεί να σε οδηγήσουν σε περίεργα μονοπάτια.

Δεν ξέρω για εσένα, αλλά κάθε φορά που θα πω «εντάξει, αυτό το έχω» την επόμενη κιόλας στιγμή θα κάνω γκάφα. Ναι είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου και γνωρίζω την δύναμη μου, αλλά δεν χρειάζεται να με καταβάλει αυτό και να μην με κάνει να δουλεύω σκληρά. Ωραία, αυτό το έχω, αλλά σε κάτι άλλο υστερώ. Μήπως να δουλέψω λίγο παραπάνω;

Επιπλέον, όταν το μόνο που ακούς είναι μπράβο και συγχαρητήρια σε κάνουν να νιώθεις κάπως ατρόμητη. Πως τίποτα δεν είναι δύσκολο για εσένα. Πολύ ωραία σκέψη ναι, αλλά και πάλι να είσαι βέβαιη πως η τόση σιγουριά δεν θα σου κάνει απαραίτητα καλό. Είναι πιθανό να σε υπονομεύσει κιόλας. Όταν νιώθεις έναν μικρό φόβο μέσα σου προφυλάσσεις και προστατεύεις πολύ περισσότερο, αλλά και καλύτερα τον εαυτό σου. Όταν όμως δεν φοβάσαι τίποτα «παραδίδεσαι» σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς να βλέπεις πολλές φορές τους κίνδυνους να έρχονται.

Το βασικό είναι όμως η εξαφάνιση της δημιουργικότητας. Όταν ξεκινάς ένα project, μία σχέση ή αναλαμβάνεις μία θέση σε κάποια εργασία προσπαθείς να βάλεις το 100% και παραπάνω των δυνατοτήτων σου για να γίνεις καλός, για να πετύχει η σχέση σου. Δουλεύεις μέσα στο μυαλό σου πλάνα, ψάχνεις να βρεις νέες τακτικές για να γίνεις ακόμα καλύτερος, για να εξελιχθείς, για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα. Αν όμως τα θεωρείς όλα δεδομένα από τον αγαπημένο μέχρι τον εργοδότη σου τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, σταματάς να προσπαθείς.

Σαφώς το νόημα αυτού του κειμένου δεν είναι να σας προτρέψει να μην ευχαριστιέσαι τις επιτυχίες σας ή να μην είστε χαρούμενοι με την ζωή σας. Το νόημα αυτού του κειμένου έχει ως στόχο να σας κάνει να σκεφτείτε καλά μέσα σας για να βρείτε την χρυσή τομή του «Σέβομαι και γνωρίζω τις δυνάμεις μου, αλλά δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο».